Dla mnie oglądanie filmów w domu to żadna radość. Oglądam w zasadzie tylko od przypadku do przypadku i tylko filmy typowo rozrywkowe. Ale tylko kino daje magię.

Doskonale cię rozumiem. Swego czasu przestałem w ogóle oglądać jakiekolwiek filmy w domu. Mały telewizor i kręcące się po domu osoby nie oglądające filmu, które ciągle czegoś chcą albo w inny sposób przeszkadzają.
Dzisiaj oglądam sam lub z żoną. Ekran mam ponad 100", wysokiej jakości dźwięk, kieliszek wina...
A kino? Magii w kinie nie ma już od dawna. Popcorn, cola, za głośno, a na ekran trzeba patrzyć w dół....

Zacznę od domu. To, że istnieje taka możliwość, że można włączyć pauzę, żeby iść do ubikacji lub zrobić sobie herbatę sprawia, że nie potrafię wczuć się w atmosferę, że film mnie nie wciąga.
A kino? Przyznam się, że w ciągu ostatnich lat nie słyszałem żadnego odgłosu z sali. Może bierze się to stąd, że do dobrego odbioru filmu ekran musi zajmować praktycznie całą przestrzeń mojego odbioru, więc siadam w trzecim lub czwartym rzędzie (ciekawe w jakiej odległości musiałbym siadać od telewizora, nawet tego ze 100", a do tego do kina chadzam zawsze w środy i nie pamiętam, żeby na widowni było ponad 20 osób. No i w trzecim rzędzie raczej w dół nie patrzę.

O rany! Jesteś skazany na kino.
Parcie na pęcherz źródłem magii kina? Zdumiewające.
Żaden standardowy film nie jest kadrowany w taki sposób, aby oglądać go z tak bliska, że obraz zajmuje całą przestrzeń odbioru widza. Wymaga to wodzenia wzrokiem i kręcenia głową.
W moim mieście - a jest to duże miasto - jest tylko jedno kino, które nadaje się do oglądania filmów. Kino "Kijów" - z wielką sala na 800 widzów. Niestety dla mnie, ukierunkowane jest bardziej na festiwale i inne specjalne pokazy niż na typowy program. Filmy wyświetlane są krótko i nie wszystkie, które by się chciało. W tym roku mam zamiar być w kinie tylko 4 razy (Gwiezdne Wojny, Bond, Mad Max i Everest) to i tak dużo.
Masz rację w jednym. Pogląd, że w polskim kinie ludzie nagminnie hałasują i robią bydło jest mocno przesadzony. Ale widok i zapach gigantycznych pojemników z popcornem budzi mój niesmak.
Mój pokój, w którym siedzę 4-5 m od ekranu, w zupełności spełnia moje oczekiwania, a głowa nie boli od hałasu, tak jak po Skyfall.

Jeden z filmów, które są totalnie bez sensu ale o dziwo fajnie się je ogląda.

Dla mnie właśnie dlatego świetnie się ogląda, że to totalny odlot i abstrakcja.

Kiedyś widziałem reklamę pikseli po której pomyślałem sobie, że głupszego i bardziej śmiesznego pomysłu na film jeszcze nie widziałem. Okazało się jednak, że ten film trochę przypomniał mi fenomen transformerów, gdyż tam również pomimo kiczowatego pomysłu zrobili mimo wszystko bardzo wciągający filmik. Te piksele to też filmik zrobiony z bardzo dużym rozmachem, bardzo efektowny i w sumie zainteresował mnie od początku do końca. Oczywiście do odpowiedniego odbioru tego filmu potrzebny jest pewien dystans do kwestii realizmu i tylko to trzeba mieć na uwadze.